Pierwsza połowa lat 80. W prywatnym życiu Tomasza Stańko panuje mrok, ale jego twórczość to kolorowy film, bezlik pomysłów, projektów i kooperacji.

W archiwach Polskiego Radia istnieje nigdy nie wydane nagranie długiego koncertu - właściwie jam session - w warszawskim klubie Akwarium. Występuje Tomasz Stańko Jazz Rock Company (nazwa robocza autorstwa przyjaciela artysty, dziennikarza Tomasza Tłuczkiewicza), w którym trębacz pełni rolę gospodarza, ale już nie koniecznie panującego nad sytuacją lidera. Pomimo mizernej owacji, to właśnie z tego okolicznościowego i przypadkowego składu weźmie swój początek słynny zespół  C.O.C.X.

Koks, wiadomo, ale pisane inaczej. Żyłem haj. Nie robiłem płyty po to, żeby mieć pop i łatwiej sprzedać. Pomysł był inny, bardzo precyzyjny: żeby, jak jestem z kobietami, zamiast muzyki Marleya, puszczać swoją. Lekki staf. Do łóżka. Teraz widzę, że to były moje typowe skłonności do muzyki komunikatywnej, wtedy znalazły takie ujście. (Tomasz Stańko, „Desperado. Autobiografia”).

Stańko odchodzi od koncepcji jazzowego, akustycznego kwartetu. Nowy zespół gra rytmiczną i głośną muzykę popularną z elementami rocka, latino i reggae, nie stroniąc przy tym od wyrazistej elektroniki. Jedynym stałym członkiem projektu (a z czasem jego faktycznym spiritus movens) jest polski gitarzysta greckiego pochodzenia Apostolis Antymos, w latach 70. filar legendarnego śląskiego tria SBB. Jako tandem osadzony w zmieniających się konstelacjach Stańko i Apostolis nagrają trzy albumy: „C.O.C.X.”, „Lady Go…” i „Chameleon”.